Ja mensen, het moet niet veel gekker worden. DIO Bier (DIO Groningen zaterdag 5, van oudsher het Vera voetbal team) dat speelt in de Reserve 6de Klasse R (het laagste niveua van de KNVB) op You Tube! Paul Schwarte was j.l. zaterdag aanwezig op Kardinge, schoot z’n handycam vol en monteerde er een prachtig filmpje van. Amateurvoetbal in optima forma met rollen voor bekende Veranen bovendien. Het resultaat van de wedstrijd tegen Ezinge 4 was minder maar dat doet niet ter zake. En wat een soundtrack ook, helemaal van Groningse bodem. Alles voor de kunst! Bedankt Paul.
PS: zie ook andere filmpjes van Paul Schwarte Productions op You Tube, zoals Jon Spencer, Mudhoney e.v.a.
PePr
Talk Normal, een damesnoiseduo uit Brooklyn, schitterende op de mixtape Coldest Beer in Town van het illustere, eveneens uit Brooklyn afkomstige gezelschap Party Store. Een redelijke prestatie, vooral vanwege toffe bands als Tall Firs, Awesome Color, Golden Triangle en Oneida, die de tape opluisteren. Nu is er de Secret Cog EP en opnieuw schittert Talk Normal. Gepaard met een grenzeloos experiment, een onverstoorbare roffelende drum en een gierende gitaar, zoeken Andrea Register en Andrya Ambró naar de wortels van de New York noise. Lekker lo-fi, met veel branie en evenveel zelfvertrouwen. Op de EP bewijzen ze nogmaals dat ze heel goed passen binnen de nieuwe stroom aan no wave bands, die als fruitvliegjes om The Smell in Los Angeles cirkelen; Health, No Age, dat soort jongens. Ook Talk Normal is explosief, noisy en toegankelijk tegelijk. ‘Lemonade’ bijvoorbeeld. Daarnaast doen de twee denken, met ‘Grinnin’ in your Face’ en ’33’, aan iets als Shellac: piepend, grommend en schurend, nummers met een lange adem en met flarden aan vocalen. Het is vurig, spannend en veelbelovend, dat Talk Normal.
Paul Schwarte kwam afgelopen zomer weer eens even buurten. We zagen een tamelijk saaie 20e etappe van de Tour, die eindigde op de Mont Ventoux. Wat napratend over fietsen luisterden we naar een compilatie met Afrikaanse muziek die hij had meegebracht. De muziek was een soort openbaring voor me. Orchestre Baobab en Yousou N’Dour zijn klinkende namen die enige jaren geleden tot het Westen doordrongen, en liefhebbers hebben wellicht muziek van Getachew Mekuria in de kast. The Ex maakte muziek met hem. De verzamelaar Legends of Benin vormt een ongekende schat aan een hoop obscure –voornamelijk- funk en Afro-beat uit het Benin van 1969 tot 1981. Noem het vergeten muziek, want het is een verzameling van voornamelijk singels die in beperkte oplage op de lokale markt verkrijgbaar waren. Gnonnas Pedro et Ses Dadjes opent met ‘Dadje Von O Von Non’. Geen idee wat dat betekent, maar pakkend en swingend is het wel. Als je dit op een feest zou draaien, dan gaan de voeten gegarandeerd van de vloer. El Rego et Ses Commandos lijkt met ‘Feeling You Got’ de James Brown van Benin te zijn. Hij was in die dagen dan ook een voorbeeld voor veel artiesten die je op deze cd aantreft. L’Orchestre Poly-Rythmo is een band/orkest uit de hoofdstad Cotonou en ook zij swingen als de beste. Eveneens op Analog Africa, vormt The Vodoun Effect een mooi overzicht van singels die deze band uitbracht. Op het label Analog Africa is nog veel meer interessants te vinden. Allen aanraders!
Domme, domme Marco. There are no friends in music BUSINESS. Had het boek Kill Your Friends van John Niven gelezen en je had het geweten. ‘A vicious blackhearted howl of a book’ volgens The Times. Ik kan het iedereen aanraden en onze Marco dus zeker. Speelt in Londen 1997 (New Labor, Britpop). Hoofdpersoon (A&R manager) Steven Stelfox ‘is slashing and burning his way through the music industry, fuelled by greed…’. ‘An all-out assault, a withering, scabious attack on every part of the filthy machine’ volgens The Independent; ‘Extraordinarily vicious, deeply cynical and thoroughly depraved, but it is also bedwetting funny… Like American Psycho meets Spinal Tap’ volgens de Scotsman. Ach, die Engelsen kunnen het zo mooi zeggen en opschrijven. Grote kans dus dat Marco (Dromen zijn bedrog) het niet begrijpt. Ach, er zal ook wel wat economische crisis in het spel zijn. Hebben we hier ook last van. Ons cijfertje ‘gemiddeld concertbezoek’ loopt flink achter bij planning. Tsja, teveel moois voor weinig, en bekends voor minder, dat is’t zo’n beetje en dan gaat het hard. Dus, KOMT ALLEN en support die shit. Er staat genoeg fijns op het programma, zie daarvoor de volgende pagina’s. Daar is bijvoorbeeld Jack Penate net weer bijgekomen in de mega-novembermaand. Trouwens allemaal ook te zien op het superhandige 
Mijn favoriete Vera concert tot nu toe dit jaar en ook dat van Lowlands. Get Color dekt de ‘livelading’ van de band beter dan voorgaand plaatwerk. Tribalelectrohardcorepopnoise, zo benoem ik het maar. Of ‘de nieuwe Butthole Surfers’, of een ultra underground Radiohead (vanwege de zang). I luv it! Snel aanschaffen en draaien bij Aux Raus.
Laat de cheesy titel en het niet bepaald geweldige artwork je niet misleiden, dit is geen vaag verzamelaartje met eeuwig gerecycled oud materiaal, dit is de allernieuwste, erg goede, cd van het ondertussen 73-jarige maar nog altijd vitale Jamaicaanse genie. Sinds de vorige eveneens door Adrian Sherwood geproduceerde platen From the Secret Laboratory en Time Boom X The Devil Dead, ook al weer 20 jaar oud, klonk Perry niet meer zo fris. Zijn solo-platen waren meer en meer schijnbaar onsamenhangend stream of consciousness gebrabbel geworden maar hier klinkt hij weer coherent, met structuur in de nummers en hoorbaar plezier. Dat wil niet zeggen dat de teksten altijd even goed te doorgronden zijn, ik bedoel: “Whip them with your intestine, and this is getting interesting.” of: “I am the 3 in man, I am the tree of life. I am god and wife, my wife is my knife and I am the tree of life”? Maar als hij zingt: “Once theres a will theres a way, once theres a will theres a bill and you’ve got to pay” dan denk ik dat hij toch wel degelijk nog weet waar hij mee bezig is. Sherwood’s productie is ook prima, Jazzwad en de Crispy Horns zijn in topvorm, kortom, reggaefan of niet, dit is gewoon een meer dan prima plaat. Eigenlijk vorig jaar al uitgekomen maar tot nu toe niet te krijgen, hoeft ie meteen nog geen 5 euro te kosten. Wie ‘m daarvoor laat staan, is even dom als de mensen bij Plato zelf, die ‘m voor die prijs in de bakken zetten.
Enkele jaren geleden kwam het koppel Amber Webber en Joshua Wells met een boeiend zij-project, Lightning Dust genaamd. Op hun titelloze debuut brachten ze desolate, maar spannende en melodieuze songs ten gehore; uiterst minimaal werd de snikkende stem van Webber op die plaat begeleid door toetsen en gitaar. Het was naast Pink Mountaintops en Blood Meridian, opnieuw een interessante uitstap van enkele Black Mountain-leden. Maar zoals bij Pink Mountaintops, neemt ook dit zijproject een serieuze vorm aan. Sterker nog, Lightning Dust heeft een indrukwekkende groei doorgemaakt. Op het bewijs daar-van, Infinite Light, heeft Lightning Dust meer uitstraling, meer pit en komt het daardoor sterker voor de dag. Muzikaal is het kleurrijker, door percussie en het gebruik van veel verschillende, moderner klinkende toetsen. Daarnaast hoor je een krachtige Webber zingen over twijfel in geloof, de wereld en haar liefde; bijvoorbeeld in het eerste nummer ‘Antonia Jane’ verklaart ze reeds iemand de oorlog. Waar de vorige plaat dreef op die stroom van neo-folk, waar gelijkgestemden als Espers&Co. deel van uitmaakten, trekt Lightning Dust nu meer richting die laatste plaat van Pink Mountaintops. Het rockt zelfs zo nu en dan, bijvoorbeeld bij ‘The Times‘ en ‘I Knew’. Een fijne ontwikkeling zo te zeggen en daardoor een geweldige plaat.
PePr's Corner 