‘Babylonische spraakverwarring’: een situatie waarin allen door elkaar praten en niemand er meer wijs uit wordt. Ik heb het maar even opgezocht bij Wikipedia. Oftwel: ik luister naar het Kamerdebat over Uruzgan op Radio 1. Het is bijkans een Commedia dell’ arte. Ook hier komt Wikipedia goed te pas:
Een toneelstuk waarin steeds dezelfde personages met steeds dezelfde naam, een direct herkenbaar uiterlijk en eenzelfde karakter optreden. Enkele personages zijn: Capitano (Balkenende), Arlecchino (Wilders), Isabella (Kant), Pantalone (Bos), Dottore (de voorzitter) en nog zo een paar. En dan hebben we het over de ‘hoge’ politiek he, dat er wederom een ontluisterend zootje van maakt. En dat alles binnen 2 weken voor de Gemeenteraadsverkiezingen… Ik bedoel: is dit nog serieus te nemen? Wie gaat er straks nog stemmen? Heeft dat uberhaupt nog zin? Men doet maar wat! Noord-Zuidlijn in de hoofdstad, een Forum en tramtrein in Groningen Stad (ik 2x TEGEN!), en zo heeft elk durp wel wat. Maar ik zou het wel doen, anders kun je straks niet meer met de fiets naar Vera (laat staan dat je’m kan parkeren hier) en staat er een toren van Babel naast de Martinitoren. Moet je wel op de goede (tegen)partij stemmen, en da’s ook weer niet zo eenvoudig. Ach, gelukkig beginnen zo direct de Olympische Spelen weer. Ook daar wappert het Oranje niet florissant (al hangt de Maple Leaf er ook wat dor bij, organisatorisch dan) maar de sport is mooi. Kicken bij de Downhill, de Halfpipe, ijshockey (Canada met Staal, wiens familie al lang gelden Olland verliet, heel verstandig…)
Rock ‘n Joy PePr
Yeasayer heeft met ‘Odd Blood’ een nieuwe plaat uit. Met het in 2007 verschenen debuut ‘All Hour Cymbals’ kwam de band krachtig vanuit die borrelde bandjesscene van Brooklyn naar voren. Die plaat was een uitbundige verzameling van weird folk en artrock, zoals Talking Heads dat vroeger deed, inclusief de niet-westerse ritmen en percussie. Hoewel steeds meer bands de door Yeasayer opnieuw warm gemaakte paden volgen, bedienen de heren van Yeasayer zich alweer van een andere sound: het geluid van de populaire muziek uit de jaren ’80. Hoewel ‘Ambling Alp’ nog een beetje op ‘All Hour Cymbals’ terugblikt, komt er bij ‘Odd Blood’ nauwelijks een gitaar aan te pas en dirigeren de sterk naar eighties riekende synths de songs. ‘Madder Red’, ‘I Remember’ en ‘O.N.E.’ drukken een duidelijke stempel en ze roepen herinneringen op aan iets als Duran Duran, maar Yeasayer is scherper en minder toegankelijk. En net wanneer de plaat dreigt te verzanden in dansbare tonen, sluit Yeasayer uiterst boeiend af met het schitterend uitwaaierende ‘Grizelda’. De band is met ‘Odd Blood’ wederom een stap voorwaarts en lijkt met deze plaat alles onder controle te hebben. Knap gedaan. Laat de rest maar weer volgen.
Kieran Hebden wist onder de naam Four Tet een kleine tien jaar geleden de muziekwereld aangenaam te verrassen met zijn mix van elektronica, glitch en soundscapes. Hebden liet op Pause (2001) en Rounds (2003) horen dat hij een vakman van het eigenwijze soort is. Hij is een underground-lieveling en wordt gelauwerd door o.a. Thom Yorke (Radiohead), en een tweede Four Tet was en is niet zo makkelijk te vinden. Manitoba die nu onder de naam Caribou opereert maakt vergelijkbare muziek en is een naam om te onthouden. Zijn fantastische plaat Andorra uit 2007 kan ik je van harte aanbevelen. Recent bracht Hebden werk uit met jazz-veteraan Steve Reid, maar echt een sterk album kwam er na Rounds niet meer. Nu is er There is Love in You. Hebden is vaste DJ in een Londense club en de invloed van dance is op deze plaat goed te horen. Het tweede en tevens langste nummer ‘Love Cry’ is een soort mantra waarop het goed dansen is. Ook ‘Sing’ en ‘Plastic People’ doet je verlangen naar een coole club waar alles klopt. Hebden heeft weer een eigenzinnige plaat gemaakt die hopelijk een groter publiek zal aanspreken. Op VPRO’s luisterpaal was There is Love in You onlangs al plaat van de week. Zeg het voort!
PePr's Corner 