Doodsreutels week 51 – 2010

De laatste van het jaar en terugblikken lijkt mij onvermijdelijk. Het was een mooi metal jaar met als  een van de hoogtepunten toch wel het laatste album van de Scorpions. De band, opgericht in 1965, heeft hoogtepunten (“Speedy’s Coming”, “Robot Man” , “He’s A Woman – She’s A Man” , “Rock You Like A Hurricane”, “Steamrock Fever” en “Black Out”) maar ook dieptepunten (“Still Loving You”, “Wind Of Change” en “Holliday”, oftewel de gezapige zeikballades die de Duitsers plachten te moeten maken. Na het prachtige album Sting In The Tail stoppen ze ermee na een ontzagwekkende carrière, een rocklegende ten ruste.

Hieronder nog een paar opmerkelijke gebeurtenissen in metal land 2010:

* Op 14 april komt het leven van Peter Steele op 48-jarige leeftijd tot een einde. Peter werd bekend als zanger bassist van Carnivore en daarna Type-0-negative.

* Ronnie James Dio blaast zijn laatste adem uit op 16 mei na een gevecht tegen maagkanker. Hij word 67 jaar oud.
* Debbie Abono, manager van bands als Possessed, Violence, Forbidden en Sepultura, sterft op 80-jarige leeftijd op dezelfde dag als Dio aan de gevolgen van kanker.
* Op 16 Juni speelt ‘The Big Four’ voor het eerst samen op het Sonisphere Festival op de Bemowo luchthaven in Warsaw, Polen. Anthrax, Megadeth, Slayer en Metallica dus voor het eerst ooit in samen een podium.
* Behemoth frontman Adam ‘Nergal’ Darski word opgenomen in het ziekenhuis vanwege een vergevorderd stadium van leukemie.
* Queenryche overleeft een bomaanslag in Irak tijdens het spelen voor de troepen.
* King Diamond heeft in november een succesvolle drievoudig bypass operatie ondergaan.

Metal stijgt in leeftijd en dus eisen de jaren langzamerhand haar tol.

Er werd een hele hoop goede muziek uitgebracht en hieronder vind je mijn Top 20:

1. Ghost – Opus Eponymous. (Zweden) De Duivel is nog nooit zo misleidend geweest. Vrolijke dansbare pop-metal-rock met een satanische boodschap. Ala grootheden als Coven, Mercful Fate en Black Sabbath.

2. Weh –Origins (Noorwegen) Als Leonard Cohen metal was geweest had hij deze liedjes geschreven.
3. Throes Of Dawn – The Great Fleet Of Echoes (Finland). Alternatieve pop metal. Melancholie ten top! Anathema en Katatonia fans opgelet! Ze delen dan ook deze plaats met de oudgedienden.
3. Anathema – We’re Here Becouse We’re Here (UK).
4. Alcest – Écailles de Lune (Frankrijk). Briljant gecomponeerde sfeermuziek voor de donkergestemden.
5. Lantlôs – Neon (Duitsland). Sferische black metal met jagende vocalen en ijzige sferen.
6. Burzum – Belus. (Noorwegen) Elementaire minimalistisch sfeervolle black metal zoals alleen deze Noor dat kan maken.
7. Mokoma – Sydänjuuret (Finland) Deze band heeft er voor gekozen haar eigen pad te bewandelen in plaats voor de grote massa te gaan. Melancholie met strakke thrash en geweldige zang.
8. Iron Maiden – The Final Frontier (UK). Iron Maiden geeft je altijd weer dat gevoel van dat 15 jarige hardrockertje dat obsessievelijk met zijn helden bezig was.
9. Enslaved – Axioma Ethica Odini (Noorwegen). Een meesterwerk dat intelligent maar ook zeker met gevoel gemaakt is.
10. The Scorpions – Sting In The Tail (Duitsland). Feel good rock uit Duitsland. Een mijlpaal op het eind van hun geschiedenis.
11. Impaled Nazarene – Road To The Octagon (Finland). Een super mix van deze Finnen. Metal, punk, grind, kortom een nucleaire smeltkroes van extremiteiten.
12. Volbeat – Beyond Hell – Above Heaven (Denemarken). We kennen het trucje nu we maar het blijft zo verslavend.
13. Exodus – Exhibit B: The Human Condition (USA) Thrash!!!!!!! Riffs, riffs en nog eens riffs!
14. Nachtmystium – Addicts (Black Meddle pt II). Eigenzinnigheid ten top! Zelden hoorde je zo’n goedgelukte smetkroes van stijlen.
15. God Dethroned – Under The Sign Of The Iron Cross (Nederland). Als je de Eerste Wereldoorlog wil proeven en beleven is dit je soundtrack. Morgen (24 december) in Vera!!!
16. Accept – Blood Of The Nations (Duitsland). Krijserige heavy metal. Oud maar modern tegelijk.
17. Woe – Quietly, Undramatically (USA). Grimmige black metal, koud, duister en ongepolijst.
18. Spiritual Beggars – Return To Zero (Zweden). Lekker swingen en headbangen op bekend klinkende nieuwe nummers.
19. Watain – Lawless Darkness (Zweden). Zetten de plaat neer die Dissection neer hadden moeten zetten.
20. Ratt – Infestation (USA). Wat Motley Crue in 2008 lukte met Saints Of Los Angeles lukt Ratt in 2010 met Infestation. Een dijk van een glam rock stamper.

Het is omdat het geen full lenght is maar The Tomb Within van Autopsy is een welkome terugkeer van de USA gore police.
Ook omdat anders mijn lijst te lang zou worden nog even een eervolle vermelding voor Killing Joke‘s Absolute Dissent (UK). Dansbaar hard en fucked up! Een geweldige plaat van deze legende.

Vooruitkijkend op 2011 kan ik me alvast verheugen op releases van: While Heaven Wept – Fear Of Infinity, Rotten Sound – Cursed, Necrophagia – Deathtrip 69, Carpathian Forest – Universal Evil, The Kovenant – Aria Galactica, Kampfar – Mare.
En tot slot: Amorphis, Woods Of Ypres, Gallhammer en vele anderen met interessante platen die uit gaan komen.

Tot volgend jaar!

Wokkel

Doodsreutels week 49 – 2010

Winter! IJzige kou, gladde paden, vorst op de takken en de ondoordringbare mist! Ik hou ervan en koukleumen moeten maar lekker binnenblijven en al dit moois missen. Of je nu binnen blijft of naar buiten gaat is aan jou, maar de muziek te draaien bij dit weer is natuurlijk ijskoude misantropische melancholische black metal. Dan heb je natuurlijk Lifelover in je kast staan en we wachten met engelengeduld hun nieuw uit te komen plaat Sjukdom af.

Maar tot die tijd doen we het even met Blutklinge uit Bielefelt Duitsland. Dit eenmansproject van meneer H.K. Sluit aan bij het bloedverlies van zijn Zweedse voorbeelden. Reflection Of A Bleak Mind stamt alweer uit 2007 maar moet genoemd worden. Een grove, koude, rauwe productie en slepende ijzige riffs die je zo de duisternis inzuigen. De gestoorde stem van de waanzinnige H.K. Laat je gehoor bevriezen. Alle riffs hebben dezelfde neerwaartse gang en hoop mag je dan ook niet uit deze muziek verwachten te putten. Een scheermes, een touw choose your weapon.

Enochian Crescent komt uit Finland en hun nieuwe plaat NEF.VI.LIM staat vol met grimmig black metal. Vreemde grimmige black metal, want de stem van Wrath raspt over de swingende zwartheid. Samenzang waarbij de pul bier in de hoogte kan en uit volle borst mee gebruld kan worden zijn kenmerkend voor Enochian Crescent. Vergelijkingen met landgenoten Darkwoods My Bethrothed kan ik niet uit de weg gaan, echter Enochian Crescent is een stuk rauwer en klinkt minder modern en bombastisch. Eerlijk is eerlijk, woorden als geniaal en uniek ga ik niet op papier zetten omdat het dat gewoon niet is, maar als je lekker voortstampende en goed klinkende black metal wilt dan moet je deze band maar eens een kans geven.

Throes Of Dawn heeft met The Great Fleet of Echoes hun vijfde plaat uit. De band kiest een eigen pad tussen dark, doom en melancholie. Invloeden reiken van Pink Floyd tot Joy Division en van Katatonia tot Fleurity. Deze Finnen blijven op het midtempo en laten het gevoel spreken in plaats van de agressie. Daarentegen laten ze keyboards samenspreken met gitaren en dreunende drums het werk doen. Meeslepende muziek die dreigend psychotisch op je af komt. De sferische synths gaan over in ijlende piano deuntjes. De zuivere zang roept soms een momentje Killing Joke op ondanks dat Throes Of Dawn nog wel eens grunts wil gebruiken. De zang is sowieso een ijzersterk punt, wat een afwisseling! De intense sfeer van de muziek sluit je op in een eenzaamheid en laat je even loskomen van het alledaagse, alleen in het duister. Koude stukken die de sferische black metal achtergrond laten horen en je mee terug neemt naar de jaren dat de Noren nog koude en sferische black metal maakten. Soms laat de muziek een film zien en zou het de soundtrack kunnen zijn van je eigen creatie. Eens per zoveel tijd kom je een band tegen die echt een verschil maakt, Throes Of Dawn is zo’n band. Een wereld act die je zelf even op je in moet laten werken en beoordelen!

De winter is echter ook prima geschikt voor geschifte grind. Deathbound is zo’n ram vernietigings machine. Dit orkest laat op Non Compos Mentis horen dat men in Finland sneeuw moet ploegen en dat dat het best gaat met een dosis grind death op de oorwarmers. Bolt Thrower melodieën met crust stukken. Swingend en bulldozerend baant men zich een weg. Subtiliteit is hier niet aan de orde en das maar goed ook. Deathbound is in  your face metal voor de metalhead die recht vooruit wil en verder geen onzin.

Dan wil ik je als laatste nog even kennis laten maken met Hell Spirit uit Kuopio, Finland. Old school ten voeten uit. Ik refereer aan Nocturnal Breed en je weet hoe laat het is. Galmende jaren tachtig strot en volledig stompzinnige titels. Riffs die thrashen, thrashen en nog eens thrashen! Metal from hell, zo beschrijven ze het zelf en ik kan dat niet beter doen. Een gegarandeerd feest op elk festival. Puntenband en kogeriemen.

Nog even een Vera metalreminder: God Dethroned + Toxacara op 24 december in de club met de presentatie van de nieuwe CD Under The Signs Of The Iron Cross
(Maar dan zit ik in Finland…)

– Wokkel

Doodsreutels week 47 – 2010

The Crown laat weer van zich horen middels Doomsday King. De vraag op ieders lippen is: kunnen ze nog wat ze in 2000 deden met Deathrace King? Het antwoord is voorspelbaar, nee! Zo goed is The Crown ook voor het uiteenvallen van de band in 2004 ook nooit meer geweest, maar schrijf deze deathtrashers nog niet meteen af. De met zware Slayer-inslag doordrenkte pure metal trekt even zo goed nog lekker door en laat je hart overslaan naar een bovengemiddeld toerental. De nummers zijn iets minder catchy maar beuken lekker door en lenen zich prima voor een satanisch rock ‘n roll feestje. In plaats van Johan Lindstrand heeft The Crown Jonas Stålhammar (God Macabre) antireligieus gif spuwend op zang aangetrokken. Het verschil is klein buiten dat Jonas een grovere korrel in zijn stem heeft. Snelheid wordt goed afgewisseld met lompheid en komt de dynamiek van cd ten goede. Nog steeds steelt The Crown ongegeneerd van jan en alleman maar The Crown mag dat want ze doen het met zo’n overdreven duidelijke knipoog dat je er alleen maar een brede glimlach van kunt krijgen. Entombed mag dan de god zijn van het synisme en de spot The Crown is een goede leerling.

Meh, meh onze Finse Geitlovers zijn weer los! In Finland mag je bij creatieve therapie muziek maken, dat wil zeggen instrumenten verneuken. Al twintig jaar doet Impaled Nazarene dat met volle overgave. We kunnen dus ook na twintig jaar en elf full lenght albums zeggen dat creatieve therapie geen enkel gevolg heeft voor het herstel van de patiënt. Na twintig laten deze heren op Road To The Octagon horen nog even gestoord te zijn als in het begin. Geen enkel compromis. Niet in de razernij van de nummers die je eigenlijk als evenwichtig mens alleen kan volgen na het legen van diverse treeën energie drank, niet in de punk geïmpregneerde black thrash metal die ze plaat in plaat uit weer laten horen. De productie van de plat is een van de krachtigste die ze tot nu toe gehad hebben. Luister naar de Motorhead bas sound die ronkt. De gitaren die ranzig scheuren maar bijna mooi klinken in de solo’s. De gierende gillende bijtende zang van Mika die lekker vooraan de mix licht zodat je alle giet perversiteit goed kunt ontcijferen. Impaled Nazarene spreid haat! En doen dat in de naam van de geit. Ga alsjeblieft niet lopen zeiken over de politiek correctheid hiervan want daar staat Impaled Nazarene boven, jointrokende niet werkende hippies moeten in ieder geval oppassen! Satan staat aan het roer met deze vier perverselingen als spreekbuis in dwangbuis. 13 Nucleair geladen nummers worden afgevuurd en daar helpt geen kogelvrij vest tegen. Aan subtiliteit hebben deze heren een broertje dood en met een in boksbeugel gehulde vuist slaat het je gelaat aan puin. Impaled Nazarene is uniek en sterker dan de weldenkende mens. Heb je ook zo de pest aan volle winkelstraten, supermarkten, markten Road To The Octagon is de perfecte soundtrack om een massale slachtpartij te beginnen.

Heb je na mijn vorige lofzang de cd van Ghost aangeschaft? Goed, gefeliciteerd en mooi he? Zo niet, ga es gouw naar de badkamer je polsen doorsnijden! Goed, Ghost is nog steeds geweldig en in die trant moet je ook even naar In Solitude luisteren. Ze komen uit Zweden en zijn ook stevig beïnvloed door old school satanische metal. Mercyful Fate, King Diamond, Coven, Black Sabbath, Angel Witch je hoort ze terug in dit eerbetoon aan de dagen dat de metal op kerkhoven thuishoorde. Lekker in het gehoor liggende galopriffs die eigenlijk allemaal wel wat bekend klinken. Het geeft niet originaliteit zou allen het authentieke gevoel maar in de weg staan. Een echte heavy metal zang die dus net even iets te hoog gaat voor zijn kunnen en de hele tijd hoor je ergens Satan’s naam. Het is alsof ik terug wordt geschoten naar het jaar 80 toen de Aardschok nog zwart wit was en je het aanbod van bands nog kon overzien. Derhalve pak ik ter viering van Ghost en In Solitude ook Raven, Angel Witch en Mercyful Fate weer eens uit de kast. Bedankt jongens!

En dan nog wat metal op de Vera-planken: vr. 3 december Melechesh + Noctiferia + Svart Crown en op vr. 24 december God Dethroned (presentatie nieuwe CD) + Toxacara.           

Wokkel